Hieronder Lara’s tekst waarmee ze ongeveer een maand voor haar overlijden zelf haar online register heeft geopend.
Lieve leerlingen en beste ouders,
Met pijn in mijn hart moet ik jullie vertellen dat het
grote-beter-worden-plan niet is gelukt. Ik heb sinds 1 oktober erg mijn best
gedaan, maar de kanker is te vroeg terug gekomen en ik ben uitbehandeld. Dat betekent
dat ik jullie nooit meer zal lesgeven of zelfs maar zal tegenkomen in de gangen
voor die praatjes waar ik zo van genoot.
Het schoolsysteem met klassikale lessen is natuurlijk verre
van ideaal, maar het was het kader waarin ik jullie kon ontmoeten en zien
groeien en soms zien struikelen en weer zien opstaan. En dat maakte dat ik het
mooiste beroep had van de wereld. Laatst kreeg ik een prachtige bos bloemen van
het Cygnus, ik was 12,5 jaar in dienst(!), iets wat ik nooit van tevoren had
bedacht, maar ik had er heel graag nog 12,5 jaar bijgeplakt!
Het liefst zou ik persoonlijk van jullie afscheid nemen, maar dat gaat helaas niet. Maar misschien vind je leuk om onderaan op deze pagina een herinnering te delen met de knop 'bericht plaatsen'. Je kan daar ook een foto uploaden. Misschien lees ik het nog en anders is het een heel waardevol document voor mijn familie.
Ik zal een klein voorzetje doen. Wat ik me nu herinner:
-
Alle(!) opvoeringen van ‘les trois petits cochons’ waarin jullie jezelf overtroffen!
- De eerste geïmproviseerde Parijsreis, zonder echt plan, maar met zoveel plezier.
- Het glaasje water dat ik kreeg toen ik moest huilen omdat Trump was gekozen. Die man staat voor alles waar ik niet in geloof. Ik had echt het gevoel dat jullie wereld in gevaar was.
- De mentorgesprekken waarin ik het gevoel had dat ik jullie mocht helpen.
- Het picknicken in Lille.
- De les over het verschil tussen een ‘fixed and a growth mindset’, waarin 4a door mijn verhaal heen prikte en me uitdaagde zoals ik jullie hoopte uit te dagen. Door die les heb ik op mijn 42ste mijn eerste pianoles genomen. Ik ben geen ster geworden, maar ik ben beter geworden en ik heb me niet tegen laten houden door faalangst. Wat was dat eng! En leuk!
- Ieder jaar met de 6de klas graven naar wat het existentialisme voor ons betekent anno nu. O, en dat jullie mij uren lang lieten voorlezen. Daar genoot ik van, ik hoop jullie ook.
- En mentor zijn. Het liefst was ik dat alle dagen van de week. Ik groeide door naar jullie groei te mogen kijken.
Dank jullie wel voor dat alles en nog veel meer!
Veel warme groeten van jullie oud-docent AIM(e) en mentor,
Lara Clarkson