Lieve Lara
Het duurde even voor ik de moed bij elkaar had geraapt om je een berichtje te sturen. Het nieuws over jou ziekte en dat het niet goed gaat sloeg in als een bom. Ten eerste omdat ik je een ontzettend leuke mentor vind. In ons eerste mentor gesprek afgelopen jaar voelde ik me heel vertrouwd en heb ik dingen over mezelf aan je durven vertellen die ik niet makkelijk of heel snel deel. Ten tweede omdat ik zo goed kon voelen hoe dit voor jullie moet zijn. Wij zaten in een zelfde soort situatie. Bij mijn moeder is afgelopen oktober een agressieve vorm van borstkanker gediagnosticeerd en we gingen direct een zwaar chemo traject in. We hebben lang in onzekerheid gezeten over de afloop. Naast alle onzekerheid bracht het, gek genoeg, ook hele mooie en dierbare momenten en inzichten. Voor Nederlands hadden wij de opdracht een Ode te schrijven en ik heb toen mijn ode gewijd aan kanker. Graag wil ik deze met jou, je man en kinderen delen:
“Kanker-rit
Nadat je bent ingestapt is er geen ontsnappen meer aan. Langzaam komt de achtbaan in beweging. Met horten en stoten rijd je omhoog, zonder te weten wat je aan de top te wachten staat. Angst en spanning voor wat er komen gaat. Dan op het hoogtepunt de diagnose, het uitzicht over de rest van het traject. Met een duizelingwekkende vaart worden jij en alle inzittenden in de diepte gestort. Het leven dendert voort; van ziekenhuisbezoeken naar chemokuren, van uitslag naar uitslag. Geen uitweg; je moet de rit uitzitten terwijl de spanning in je buik je misselijk maakt.
Dit is wat mijn moeder, en mijn gezin als inzittenden, meemaakten het afgelopen half jaar. De klap van de diagnose; een agressieve, invasieve kankergraad 3 hing als het zwaard van Damocles boven onze hoofden. “Ach wat erg voor jullie”. Ja, maar nee. De donkere wolken van kanker drijven tijdens het proces uit elkaar en je voelt voor het eerst in tijden de warme lichte zonnestralen van hoop op je gezicht. Terwijl de dood je zo op de hielen zit, begin je alles te relativeren. Wie zal, in de engste rit van je leven, je hand vastpakken? Je voelt alle stress over onbelangrijke zaken en de ratrace van het leven van je af glijden terwijl je het prachtige uitzicht bekijkt. De wereld is zo mooi en niemand anders lijkt het te zien. Ode aan de kanker en de nieuwe inzichten die het geeft.
Je verwisselt je wazige lens voor een nieuwe, ultra scherpe lens. De zon voelt net iets warmer op je huid, de bijen klinken net iets vrolijker en de bloemetjes ruiken net iets zoeter. Als een kind zo onbevangen voel je de drang om alles te doen en te proberen, met de mensen die zo belangrijk voor je zijn. Samen geniet je van ieder klein momentje omdat de tijd nu zo veel kostbaarder lijkt. Je bewustzijn lijkt zich in een geheel nieuwe dimensie te bevinden. Ode aan de kanker en de appreciatie voor de kleine dingen die het geeft. En ode aan mijn moeder. Die ons geen traan heeft laten zien rollen terwijl er vanbinnen watervallen aan emoties stroomden.
Na dit alles komt de kanker-rit piepend en krakend tot stilstand. Het ergste is voorbij, maar je lichaam trilt nog na. Het beroerde gevoel in je maag voelt alsof het nooit meer weg zal gaan. Alle mooie en aangename dingen die deze achtbaan je heeft gebracht wil je voor altijd vasthouden en je hoopt dat met tijd het misselijkmakende en angstige gevoel wegtrekt. Ode aan kanker, en al het moois dat het brengt.”
Mijn moeder is in maart voor de tweede keer geopereerd en vooralsnog zijn de tumoren weggehaald. Ze krijgt nog een behandeling tegen uitzaaiingen in haar botten. We weten niet wat de toekomst brengt, maar hopen op het beste en genieten van ieder moment dat we mogen hebben. Ik wens jullie ook nog mooie momenten om dierbare herinneringen te maken. Heel veel sterkte en liefs
Mila Grob